ساخت شمع در اواسط قرن 19 به يك بازار انبوه صنعتي تبديل شد. در سال 1834 ، جوزف مورگان ، [10] كارگري از منچستر انگلستان ، دستگاهي را ثبت كرد كه انقلابي در ساخت شمع ايجاد كرد. با استفاده از استوانه اي با پيستون متحرك ، مي توان شمع هاي قالب گيري شده را به طور مداوم توليد كرد تا شمع ها در حالت جامد خارج شوند. اين توليد مكانيزه كارآمد ، حدود 1500 شمع در ساعت توليد مي كرد. اين باعث شد شمع ها كالايي مقرون به صرفه براي توده مردم باشند. [11] شمعدانسازها نيز از رشته هاي پنبه اي با بافت محكم (و نه پيچ خورده) شروع به ساخت فتيله كردند. اين تكنيك باعث مي شود كه فتيله ها هنگام سوختن به هم پيچيده شوند و ارتفاع فتيله و در نتيجه شعله حفظ شود. از آنجا كه قسمت زيادي از فتيله اضافي سوزانده مي شود ، از اين فتيله هاي "خود پيرايش" يا "خود مصرف" ياد مي شود. [12]

در اواسط دهه 1850 ، جيمز يانگ موفق به تقطير موم پارافين از زغال سنگ و شيل هاي نفتي در باتگيت در غرب لوتيان شد و يك روش توليد تجاري مناسب را توسعه داد. [13] از پارافين مي توان براي ساخت شمع هاي ارزان قيمت با كيفيت بالا استفاده كرد. اين موم سفيد مايل به آبي بود كه بر خلاف شمع هاي پيه بطور تميز مي سوزد و بوي نامطبوعي بر جاي نمي گذارد. در پايان قرن 19 شمع ها از موم پارافين و اسيد استئاريك ساخته شد.

در اواخر قرن نوزدهم ، شمع هاي پرايس ، مستقر در لندن ، بزرگترين توليد كننده شمع در جهان بود. [14] اين شركت توسط ويليام ويلسون در سال 1830 تاسيس شد ، [15] پيشگام پياده سازي تكنيك تقطير با بخار بود و بدين ترتيب توانست شمع هايي را از طيف وسيعي از مواد اوليه شامل چربي پوست ، چربي استخوان ، روغن ماهي و گريس هاي صنعتي توليد كند.

با وجود پيشرفت در ساخت شمع ، صنعت شمع با معرفي روشهاي برتر نورپردازي ، از جمله نفت سفيد و لامپها و اختراع لامپ رشته اي در سال 1879 به سرعت رو به افول رفت. از اين به بعد ، شمع ها بيشتر به عنوان يك وسيله تزئيني به بازار آمد. [16]